Μια πληγωμένη καρδιά..

Η ώρα μία το βράδυ.. Έφτασε στο μπαράκι μετά από πολύ σκέψη. Οι φίλοι της την έφεραν με το ζόρι μήπως και "ξεχαστεί".  Βλέπεις, ο έρωτας την έχει καταστρέψει.. Μπαίνει μέσα και παραγγέλνει το πρώτο της ποτό. Πίνει.. Πίνει για να ξεχάσει αυτόν τον άνθρωπο που της έκανε την καρδιά χίλια κομμάτια.. Πίνει για να ξεχάσει αυτές τις στιγμές που πέρασε μαζί του.. Αλλά κυρίως, πίνει γιατί δν ξέρει ποιά είναι. Δεν ξέρει την ταυτότητά της, τον εαυτό της.. Μετά από αυτόν γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω της. Όταν τον αντίκρυσε μαζί της, έχασε την γη κάτω απ' τα πόδια της. Πόνεσε πολύ.. Και όλα αυτά εξαιτίας αυτού του άνδρα.. Ενός ανθρώπου που δεν την εκτίμησε ποτέ, που δεν την σεβάστηκε και της φέρθηκε σαν σκουπίδι... Και το χειρότερο; Τον βλέπει παντού ! Τον βλέπει στον ύπνο της, στο ποτό της.. Να, όπως τώρα.. Κάθεται εκεί, απέναντι και την κοιτάζει στα μάτια.. Είναι πολύ όμορφος, όπως πάντα άλλωστε..
Δεν μπορεί να αντισταθεί. Υποκύπτει.. Πλησιάζει διστακτικά προς το μέρος του. Ξαφνικά, το όνομά της ακούγεται στο βάθος. Γυρίζει και αντικρύζει κάτι παιδιά από την δουλειά. Ένας συνάδελφος είχε γενέθλια και βγήκαν να το γιορτάσουν. Θα την καλούσαν αλλά είχε καιρό να φανεί στο γραφείο της. Την έψαχναν όλοι αλλά δεν την έβρισκαν πουθενά. Είχε χαθεί με όλους, δεν είχε όρεξη ούτε να πάει στην δουλειά της.
Το ξανασκέφτεται. Γυρίζει πάλι πίσω να τον δει, να πάει να του μιλήσει, να μυρίσει το άρωμά του.. Αλλά αυτός πουθενά. Εξαφανίστηκε πάλι, σαν όλες τις άλλες φορές που τον συναντούσε. Έτρεξε κλαίγοντας προς την εξοδο. Κλείστηκε πάλι σε τέσσερις τοίχους... 

End of me

Αυτός μπαίνει στο δωμάτιο...Το βήμα του είναι νευρικό. Στο χέρι του κρατάει ένα τσιγάρο. Η ανάσα του είναι γρήγορη. Βγάζει απότομα το παλτό του και κλείνει τα παράθυρα.
Το σκοτάδι κατακλύζει το δωμάτιο. Εκείνος; Φαίνεται ταραγμένος. Αρνείται να το πιστέψει...
Γεμίζει ένα ποτήρι,σβήνει το τσιγάρο. Δεν μπορεί ακόμα να συνειδητοποιήσει τι συνέβη. Μέσα σε μια στιγμή όλος του ο κόσμος γκρεμίστηκε. Όνειρα, ελπίδες, σχέδια, όλα έσβησαν. Τόσο απότομα, τόσο απρόσμενα, τόσο απλά. Είχε υποσχεθεί ότι θα κρατούσε για πάντα- "για πάντα"...μόνο δύο λέξεις...δύο λέξεις που κλείνουν μέσα τους μία αιωνιότητα-. Πρώτη φορά αθετεί την υπόσχεσή  του. 
Ξαφνικά αρχίζει να τρέμει... Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το ποτήρι γλιστράει από τις παλάμες του,πέφτει κάτω και γίνεται θρύψαλα.  Όπως και η ίδια του η ζωή...Ηρεμία...
Ένας λυγμός ακούγεται μόνο στο δωμάτιο. Τα δάκρυα μπερδεύονται με σκόρπιες σκέψεις. Παρακαλεί, καταριέται, βρίζει. Πόνος με οργή. 
Οργή που τον εγκατέλειψε, οργή που δεν πρόλαβε να της πει πόσο την αγαπάει. Πόνος που δεν κατάφερε να ανατρέψει την έκβαση των γεγονότων. 
Κλείνει για λίγο τα μάτια του. Την βλέπει να τρέχει...Προσπαθεί να τη φτάσει, να νιώσει την ανάσα της, να ακουμπήσει το πρόσωπό της. Τότε αυτή σταματάει. Τον κοιτάει με τα υπέροχα μάτια της. Αυτό ήταν ίσως το πιο γλυκό όνειρο που είχε δει ποτέ.
Άλλωστε της το είχε υποσχεθεί " για πάντα"
Το κινητό του χτυπάει ασταμάτητα... Ήχος κλήσης: End of me... http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=2JzFgvdo4Pk

Μακρυά σου..

Όταν είσαι μακρυά μου όλα αλλάζουν,
τα πάντα μαύρα μοιάζουν
και η καρδιά αιμορραγεί,
και νιώθει τόσο μοναχή.

Μα σαν τα μάτια μου σε δουν
ερωτευμένα σε κοιτούν,
σε αγαπούν τόσο πολύ
μακρυά σου δεν ζουν ούτε στιγμή.

Γιατί είσαι αυτό που αναζητούσα μια ζωή,
κορμί, καρδιά μου ερωτευμένη και ψυχή
Και τι δεν θα΄δινα για σένα αγάπη μου
μονάχα ελπίζω να είσαι πάντα πλάι μου...

Κάτι παλιό για αρχή...

Έξω χιονίζει. Τα πουλιά έχουν πάψει να τιτιβίζουν...Κάποια είναι έτοιμα να φύγουν. Η φύση φοράει το λευκό της πέπλο. Όλα μοιάζουν με όνειρο... Εγώ  είμαι στο παράθυρο... Κοιτάζω τις νυφάδες που πέφτουν. Σκέφτομαι.. Αλήθεια,τι σκέφτομαι; Αφήνομαι να χαθώ στην μελαγχολία μου. Το χιόνι πέφτει... Εγώ; Είμαι ακόμα χαμένη στις σκέψεις μου... Ίσως συλλογιέμαι αυτά που έχουν περάσει ή πάλι αυτά που πρόκειται να έρθουν. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Μπροστά μου απλώνεται ένα ολόλευκο τοπίο. Τόσο παράξενα μαγικό αλλά ταυτόχρονα και τόσο παγωμένο. Ξαφνικά μια αστραπή σκίζει τον ουρανό. Επανέρχομαι. Ανοίγω το παράθυρο. Το χιόνι σταμάτησε για να δώσει τη θέση του σε μια χειμωνιάτικη μπόρα...Παίρνω το παλτό μου, βγαίνω έξω και κάθομαι στη βροχή μέχρι να γίνω μούσκεμα. Τι απελευθέρωση Θεέ μου! Πραγματική λύτρωση.... Έχει περάσει αρκετή ώρα..Κάθομαι δίπλα στο τζάκι. Η βροχή χτυπάει το παράθυρο σχηματίζοντας μικρά ποταμάκια και μπερδεμένες λέξεις. Χειμωνάς ψιθυρίζω.!